HISTORIA DE HERCULANO

Dentro da península Italiana, na rexión de Campania, situábanse as cidades romanas de Pompeya e Herculano, que foron destruídas por unha erupción do Vesubio durante o reinado do emperador Tito. Estaban localizas nunha rexión con grandes posibilidades agrícolas e próximas á cidade de Nápoles. Se ben constituían cidades de poca relevancia dentro do Imperio Romano, a lava e as cinzas dun volcán como o Vesubio que practicamente enterrounas e permitiu a súa conservación, permítennos coñecer como eran en época romana. Este feito produciuse no mes de Agosto do ano 79 d.C, cando un alude de lodo enterrou a cidade de Herculano, mentres que Pompeya recibía unha chuvia de cinzas, xunto a anacos enormes de pedra pómez. Finalmente os vapores de xofre envolvieron a estas cidades e asfixiaron aos seus habitantes. Unha parte importante destes morreu no momneto da súa destrución, entre eles o famoso naturalista C.Plinio II, mentres observaba a actividade do volcán. Nun raio de dezaoito quilómetros a paisaxe quedou afectado e tamén os campos fértiles que rodeaban a estas cidades quedaron arrasados. O primeiro descubrimento importante de esqueletos romanos do século I tivo lugar en Herculano. Xa que os romanos xeralmente practicaban a cremación ata o século III, resulta difícil atopar ósos anteriores a esa data. Os escavacións realizadas na década de 1990 na área do porto de Herculano sacaron ao van máis de douscentos esqueletos de diversas idades, sexos e condición social. A máis famosa das luxosas vilas herculanas é o hotel de Papyri identificada como o fastoso retiro con vistas ao mar de Lucio Calpurnio Piso Caesomnio, sogro de Xullo César.La cidade foi construída suguiendo un plano regular, contando cunha ágora con edificios para o culto imperial,teatro, palestra e termas marítimas. A destacar as ricas decoracións das fachadas das vivendas orientadas ao mar.
SONIA 2º BAC